ਪਂਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਦੀਆਂ ਪਿਛੋਂ, ਸਜਨ ਅਾਣ ਮਿਲੇ
ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ, ਤਾੲੀਂ ਪਰਾਣ ਮਿਲੇ

ਸਮਝੇ ਸੀ ਕਿ, ਖਤਮ ਕਹਾਨੀ ਏ
ਸਾਮਨੇ ਆਏ ,ਤਾਂ ਹੈਰਾਣ ਮਿਲੇ

ਕਦੀ ਤਾਂ ਮੂਂਹ ਤੋਂ, ਲਾਲ਼ੀ ਚੋਂਦੀ ਸੀ
ਪੀਲੇ ਪੀਲੇ, ਮੁਰਝਾਏ ਇੰਸਾਨ ਮਿਲੇ

ਜਿਥੇ ਕਦੀ,ਮਹਿਫਲ ਜਮਦੀ ਸੀ
ਸਾਰੇ ਮਹਿਲ, ਅਜ ਵੀਰਾਨ ਮਿਲੇ

ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ, ਕਰਦਾ ਕਟਦਾ ਬੰਦਾ
ਦੋ ਗ਼ਜ਼ ਜਗਾ, ਵਿਚ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਮਿਲੇ

ਦੁਰਲਂਬ ਮਾਨਿਸ਼-ਜੰਮ ਏ ਮਿਲਿਆ
ਨੇਕੀ ਕਰ,ਸ਼ਾੲਿਦ ਭਗਵਾਨ ਮਿਲੇ

"ਥਿੰਦ" ਪਾਪੀ ਤਾਂ,ਆਪੇ ਭੁਗਤੇ ਗਾ
ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਨਾ ਕਦੀ ਸ਼ੈਤਾਂਨ ਮਿਲੇ

        ਇੰਜ:ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ' ਥਿੰਦ '
                              (ਸਿਡਨੀ )

ਗਜ਼ਲ
ਅਾਸਮਾਂ ਪਰ ਰਹਿ ਕਰ,ਅਕਸਰ ਚਾਂਦ ਸੇ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇਂ ਹੈਂ
ਚੁਣ ਚੁਣ ਵੋਹ ਸਤਾਰੋਂ ਕੋ,ਅਕਸਰ ਅਪਣੀ ਝੋਲੀ ਭਰਤੇ ਹੈਂ

ਹਮ ਹੈਂ ਕਿ ਪਿਸ ਕਰ,ਜਿੰਦਗੀ ਕੀ ਓੇੇੇੁਲਟੀ ਪੈਂਤੜ ਬਾਜ਼ੀ ਮੈਂ
ਅੲੀਨੇ ਮੇਂ ਦੇਖ ਕਰ,ਅਪਨੇ ਹੀ ਅਕਸ ਸੇ ਯੂਂ ਹੀ ਡਰਤੇਂ  ਹੈਂ

ਜਬ ਅਾਕਰ ਭੂਲੀ ਬਿਸਰੀ ਬਾਤੋਂ ਅਕਸਰ ਯਾਦ ਕਰਾਤੇ ਹੈਂ 
ਵੋ ਭੀ ਰੋ ਕਰ ਹਸਤੇ ਹੈਂ, ਅੌਰ ਹਮ ਭੀ ਆਹੇਂ ਭਰਤੋਂ ਹੈਂ

ਅਪਨੇ ਲੀਏ ਮਾਂਗਤੇ ਹੈਂ,ਦੇਖ ਕੇ ਟੂਟਤੇ ਹੂਏ ਸਤਾਰੋਂ ਸੇ
ਯੇ ਸਚ ਹੈ ਕਿ ਹਮ ਸਬ ਅਪਣੇ ਹੀ ਗੁਨਾਂਹੋਂ ਸੇ ਡਰਟੇ ਹੈਂ

ਤੋੜੋਗੇ ਅਗ਼ਰ ਫੂਲੋਂ ਕੋ ਤੋ ਕਾਂਟੇ ਭੀ ਦਾਮਨ ਚਾਕ ਕਰੇਂਗੇ
 ਤਾਜ਼ਗੀ ਦੇਤੇ ਆਂਖੋਂ ਕੋ, ਔਰ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੇ ਸਬ ਕੋ ਭਰਤੇ ਹੈਂ

ਯੇ ਭੀ ਜ਼ਮਾਨਾ ਹੈ ਕਿ ਆਦਮੀ, ਅਾਦਮੀ ਸੇ ਖੌਫ ਖਾ ਰਿਹਾ
ਦੋ ਗਜ਼ ਜ਼ਮੀਂ ਕੇ ਲੀਏ"ਥਿੰਦ",ਅਕਸਰ ਇੰਸਾਂ ਲੜਤੇ ਹੈਂ

                                          ਇੰਜ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ "ਥਿੰਦ"
                                                                 ( ਸਿਡਨੀ )