ਗੀਤ

ਪਿਪਲਾਂ ਦੀ ਛਾਂ, ਬੋਹੜਾਂ ਦੀ ਛਾਂ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਾਂ
ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ,ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਰੱਲੀਆਂ ,ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਾਂ
ਗੱਲੀ ਦੇ ਮੋੜ ਉਤੇ ਤੜ੍ਹ ਤੜ੍ਹ ਭੁਝਦੇ ਸੀ ਦਾਣੇ ਲੱਗਦੇ ਮਖਾਣੇ
ਭੱਠੀ ਵਾਲੀ ਚਾਚੀ ਦੇ ਸਰਹਾਣੇ, ਰੋਜ਼ ਬਹਿ ਚੱਬਦੇ ਸੀ ਦਾਣੇ
ਓਵੀ ਦਿਨ ਸੀ ਨਿਰਾਲੇ, ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਚੁਮਦੀ ਸੀ ਮਾਂ------

ਕੁਕੜ ਦੀ ਬਾਂਗੇ ਉਠ,ਦੁਧ ਵਿਚ ਖੜਕਦੀ ਮਧਾਣੀ ਸੀ
ਮੱਖਣ ਦਾ ਪੇੜਾ ਕੱਡਦੇ, ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਦੀ ਮਿਠੀ  ਬਾਣੀ ਸੀ
ਪੋਹਿ ਫੁਟਦਿਆਂ ਪੰਛੀ ਵੀ ਥਾਂ ਥਾਂ ਗੀਤ ਗਾਓੁਂਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ
ਗੁਰਦਿਵਾਰੇ ਸੰਖ ਤੇ ਮੰਦਰਾਂ 'ਚ ਟੱਲ ਖੜਕਾਓਂਣ ਲੱਗ ਜਾਦੇ
ਉਹਿ ਵੀ ਸਮਾਂ ਸੀ ਨਿਰੋਲ, ਬੜਾ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਗਰਾਂ----------

ਹੁਣ ਹਰ ਥਾਂ ਘਰ ਘਰ ਪੲੈ ਨੇ ਪਵਾੜੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਸਹਾਰੇ
ਐਸੀ ਵੱਗੀ ਏ ਵਾ, ਹਰ ਕੋਈ ਫੜੀ ਫਿਰਦਾ ਏ ਹੱਥ 'ਚ ਕੁਹਾੜੇ
ਨੱਸ਼ਾ ਖਾ ਗਿਆ ਜਵਾਨੀ ਤੇ ਮਾਂਪੇ ਪੲੈ ਨੇ ਕਰਲਾਓਂਦੇ ਵਿਚਾਰੇ
ਮੂਧੇ ਮੂਹਿ ਦੱਭੇ ਪੲੈ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਵਿਕੇ ਪੲੈ ਸਿਆੜ ਸਾਰੇ
ਨਾ ਪੈਂਦੀਆਂ ਮਧਾਣੀਆਂ,ਓ ਹਾਣੀਆਂ, ਨਾ ਕੋਈ ਫੜਦਾ ਏ ਬਾਂਹ--------

ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ,ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰੀ ਜਾਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਹੁਣ ਫਿਰ ਆਓਂਣ
ਇਨਸਾਨ ਬਣੇ ਰਾਖਸ਼ਾਂ ਨੂੰ, ਆ ਸੱਚ ਦਾ ਫਿਰ ਸੱਬਕ ਪੜਾਓਂਣ
ਫਿਰ ਦੁਧੀਂ ਪੈਣ ਮਧਾਣੀਆਂ, ਪੋਹਿ ਫਟਾਲੇ ਪੰਛੀਂ ਗੀਤ ਗਾਓਂਣ
ਤੁਰਲੇ ਕੱਡਣ ਮੁਛ ਵੱਟ ਗੱਬਰੂ,ਹਰ ਪਿੰਡ ਰੱਲਕੇ ਛੰਝਾਂ ਪਾਓਂਣ
ਹਰ ਪਿੰਡ ਬਣੇ ਨਿਮੂਨਾ ਸਵਰਗ ਦਾ,"ਥਿੰਦ" ਲਵੇ ਜਨਮ ਨਵਾਂ
ਪਿਪਲਾਂ ਦੀ ਛਾਂ, ਬੋਹੜਾਂ ਦੀ ਛਾਂ, ਮੈਂ ਫਿਰ ਅੱਜ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਾਂ
ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ,ਸਾਂਹਾਂ ਵਿਚ ਰਲੀਆਂ, ਮੈਂ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਾਂ

                                     ੲਿੰਜ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ "ਥਿੰਦ"
                                                      ( ਸਿਡਨੀ )

                                              ਗਜ਼ਲ

ਖੌਰੇ ਕਿਦਾਂ ਹਨੇਰੇ ਨਾਪੇ ਹੋਣਗੇ, ਉਡੀਕਦੇ ਸਜਰੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ

ਹੌਸਲੇ ਦੀ ਸਿਖਰ ਪਤਾ ਸੀ, ਖਤਮ ਕਹਾਣੀ ਥੋਹੜੀ ਦੇਰ ਨੂੰ

ਬੰਦਗੀ ਦਾ ਸਿਲਾ ਨਾ ਮਿਲਾ, ਛਾਇਦ ਗੁਨਾਹਿ ਭਾਰੇ ਹੋ ਗਏ

ਵਾ ਵਿਰੋਲਿਆਂ ‘ਚ ਫੱਸੇ ਰਹੇ, ਨਾ ਸਮਝੇ ਕਿਸਮੱਤ ਦੇ ਗੇੜ ਨੂੰ

ਤੇਰਾ ਵਜੂਦ ਦੱਸ ਕੀ ਹੈ ਬੰਦੇ, ਹਮੇਛਾਂ ਤਾਂਘਾਂ ‘ਚ ਡੁਬਾ ਰਿਹਾ

ਹੁਣ ਕਿਓਂ ਝੂਰਦਾ ਪਿਆ ਏਂ, ਵੇਖ ਵੇਖ ਖਾਲੀ ਪਈ ਮੰਡੇਰ ਨੂੰ

ਤੇਰੇ ਹੀ ਕੀਤੇ ਕਿਸੇ ਪੁਣ ਨੇ, ਆਖਰ ਵੇਖੀਂ ਤੇਰੀ ਬਾਂਹ ਫੜਨੀ

ਕਿਨਾਂ ਕੁ ਚਿਰ ਦੌੜੇਂਗਾ ਤੂੰ, ਇਸ ਥਾਂ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਚੁਕੀ ਚੰਗੇਰ ਨੂੰ

“ਥਿੰਦ”ਤੇਰੇ ਹੀ ਦਿਲ ਨੇ ਤੈਨੂੰ,ਆਖਰ ਇਕ ਦਿਨ ਦੱਗਾ ਦੇਣਾ

ਸੱਭੇ ਰੱਲ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਤੁਰਨਗੇ,ਲੈਕੇ ਤੇਰੇ ਇਸ ਬੇਜਾਣ ਢੇਰ ਨੂੰ

                           ਇੰਜ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ “ਥਿੰਦ “

                                                  (ਸਿਡਨੀ)