ਗਜ਼ਲ
ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਕਿਓਂ ਬਣਾਂ ਦਰੱਖਤ ਬਣ ਜਾਂਵਾਂ
ਕੋਈ ਠੋਕਰ ਨਾਂ ਖਾਵੇ ਵੰਡਾਂ ਸੱਭ ਨੂੰ  ਛਾਂਵਾਂ

 ਥੱਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸੁਖ ਦਾ ਸਾਹਿ ਨੇ ਲੇਂਦੇ
ਕੱਟੇ ਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਤੂੰ ਸੱਭ ਨੂੰ  ਦੱਸਦੇ ਕਾਂਵਾਂ

ਪੰਛੀ ਵੀ ਆਕੇ ਏਥੇ ਅਪਣੇ ਘਰ ਬਨਾਓਂਦੇ
ਸੱਭੇ ਹੀ ਵਰਤਨ ਮੇਨੂੰ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸੁਕ ਜਾਂਵਾ

ਮੇਰੇ ਫੱਲ ਤੇ ਫੁਲ ਵੀ ਹਰ ਕੋਈ ਆ ਖਾਵੇ
ਬਿਨਾਂ ਗਰਜ਼ ਤੋਂ ਮੇੇਂ ਸੱਭ ਦੀ ਭੁਖ ਮਿਟਾਵਾਂ

ਕਾਰਬਨ ਲੈਕੇ ਆਪ ਸ਼ੁੱਧ ਹਵਾ ਮੈਂ ਛੱਡਦਾ
ਕੋਈ ਨਾ ਦੁਖੀ ਹੋਵੇ ਭਲ੍ਹਾ ਸੱਭ ਦਾ ਚਾਹਿਵਾਂ

ਸ਼ਾਨ ਘਰਾਂ ਦੀ ਬਣਦਾ ਜੋਗੀ ਪੈਰੀਂ ਪਾਓਂਦੇ
ਜੱਮਣ ਤੋਂ ਆਖਰ ਤੱਕ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਥ ਨਿਭਾਵਾਂ

ਬੰਦਾ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਹੀ ਤਾਂ ਸੱਫਰ ਆਖਰੀ ਕਰਦਾ
"ਥਿੰਦ"ਥੱਲੇ ਉਤੇ ਪੈ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੜ ਜਾਂਵਾਂ
                            ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ "ਥਿੰਦ"
                                          (ਸਿਡਨੀ)