ਗ਼ਜ਼ਲ                       68

ਮੇਰਿਆ ਸੋਹਣਿਆ ਚੰਦਾ ਉਤਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਇਹਦੇ ਭਾਗ ਜਗਾ

ਫੁਲਾਂ ਵਿਚ ਮਹਿਕਾਂ ਭਰ ਦੇ ਕੱਮਲਾਈਆਂ ਕੱਲੀਆਂ ਨੁੂੰ ਮੁਸ਼ਕਾ

ਲੋਕੀ ਪਏ ਕੁਰਲਾਂਦੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਦੇ ਤੇ ਉਕੇ ਸੁਕੇ ਪਏ ਨੇ ਅਥਰੂ

ਇਹ ਧਰਤੀ ਪਈ ਤੈਨੂੰ ੳਡੀਕਦੀ ਤੂੰ ਅਸਮਾਨੋਂ ਕਦੋਂ ਉਤਰੇਂ ਗਾ

ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਟੀ ਵਿਚ ਘੁਲ ਗਿਆ ਤੇ ਸਾਰੇ ਥੱਕ ਹਾਰਕੇ ਬੈਹਿ ਗਏ 

ਅੰਧਕਾਰ ਹੈ ਛਾਏਆ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕੋਈ ਬਾਂਹਿ ਨਹੀਂ ਫੜਦਾ ਆ

ਸਾਰੇ ਡੱਕੇ ਨੇ ਅਪਣੀ ਅੰਦਰੀਂ ਤੇ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲਨੋਂ ਡਰਨ

ਇਹ ਧਰਤੀ ਤੱਪੀ ਤੰਦੂਰ ਜਿਓਂ ਵੇ ਚੰਨਾਂ ਤੂੰ ਏਥੇ ਆਕੇ ਠੰਡ ਵਰਤਾ

ਦੂਰ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਤੂੰ ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਠੰਡਾਂ ਨੇ ਵਰਤਾਈਆਂ 

ਹੁਣ ਤਰਸ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਆਂਵਦਾ ਆਕੇ ਅਪਣੀ ਖਲਕੱਤ ਨੂੰ ਬਚਾ

ਡਰ ਡਰ ਕੇ ਦੁਣੀਆਂ ਥੱਕ ਗਈ ਹੱਥ ਪਲੇ ਕੁਝ ਵੀ ਆਓਂਦਾ ਨਾਂ 

ਕੀਤੇ ਪਾਪਾਂ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵੇ ਬਚਿਆ ਆਕੇ ਤੂੰਓਂ ਦੱਸਦੇ ਕੋਈ ਉਪਾ

ਕੱਖ ਕਾਣ ਵੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਵੈਰੀ ਦਿਸਦੇ ਹੱਮਦਰਦ ਨਾਂ ਲੱਭਦਾ ਕੋਈ

"ਥਿੰਦ"ਜਦੋਂ ਚਾਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ ਅਪਣੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਲਓ ਧਿਆ

ਇੰਜ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ 'ਥਿੰਦ"

  ( ਸਿਡਨੀ )